सवयीचा गुलाम

सवयीचा माणूस गुलाम असतो हेच खर, मग ती सवय कोणतीही असो बाटलीपासून बाईपर्यंत!

गुलामीत राहावे लागत असून सुद्धा माणूस ही गुलामी का झिडकारू शकत नाही? याच उत्तर खरच मला अजून पर्यंत तरी कळलेलं नाही. माणसाचे मन का बरे इतके बेचैन असते? ते का, कशासाठी आपल्या विचारांच्या मालिकेत बांधून ठेवत? खरंच का त्याची व्याप्ती आणि शक्ती इतकी महान आहे कि ज्याच्यावर आपला ताबा राहण कठीण आहे? 

तू म्हणशील मी मूर्ख आहे, विचार करायचाच कशाला? एखादया गोष्टीत आपलं नाही पटलं तर दे सोडून, मन ही शांत आणि विचारही बंद!... खरंच का रे ते इतके सोपे आहे? इतक्या सहजासहजी त्या सवयीला म्हण किंवा त्या सवयीच्या अस्तित्वाने व्यापून टाकलेल्या मनाला आपण कसे झिडकारू शकतो? नाही... नाही रे मित्रा नाही, अरे ते मन आहे रे, ते सातत्याने प्राणवायूच्या शोधात फिरत असतं! जर प्राणवायुच मिळत नसेल तर ते मन कस जगेल? मित्रा पाण्यातून काढलेल्या माश्यासारख ते तडफडेल रे!

मन थेंबाचे आकाश, लाटांनी सावरलेले असं कुणीतरी म्हटलंय. खरच किती अर्थपूर्ण वाक्य आहे हे, परंतु नाही ग, नाही ग .... मला नाही सावरता येत माझं हे मन! खरच त्याला तुझी नितांत गरज आहे ग. तुझ्या प्रेमाची सावली अन मायेचा आधार हीच माझ्या मनाची  बांधिलकी आहे ग! त्याच माझ्या मनाला सावरणाऱ्या लाटा आहेत.........