हे बंध रेशमाचे...: January 2011

प्रेमाला उपमा नाही......

माणसानं माणसावर प्रेम करावं तरी किती? किती म्हणजे खरंच किती? कोण सांगू शकेल याचं उत्तर?, नाही...याला उत्तर नाही. आणि कोण कुणावर किती प्रेम करतो याचेही काही मोजमाप आहे का? आयुष्यात सगळ्या गोष्टींचं वजन करता येतं, अस जर गृहीत धरलं तर प्रेमाचं का बरं नाही?..... नाही.....नाही...ते पण शक्य नाही. अरे, नजर, स्पर्श आणि अंत:करणातील भावनांनी विणलेल्या प्रेमरूपी जाळ्याच तू काय वजन करणार? अरे मित्रा, जाळ्यात एकदा अडकल्या नंतर जर तुला बाहेर पडावयाचा मार्गच माहित नसेल तर तू काय करणार? ते कोळाष्टक आहे बाबा, नुसतं विणत जायचंय .......विणत जाताना सुद्धा त्याला नाही कळत की आपण किती विणलंय अन कुठं चाललोय. कुठल्यातरी धक्क्यानं ते तुटतं तरीसुद्धा तो ते परत विणत असतोच, कारण त्याला त्या जाळ्यातच जीवन जगायचं असतं!

चुकलास तू,...........मित्रा, .......नजरेतील भाषा, प्रेमाचं सहारा आणि अंत:करणातील भावनांचा आवेग जर तू ओळखू शकत नसशील तर तुला प्रेमाचा अर्थच माहित नाही असे म्हणावे लागेल. मित्रा,..... नजर, स्पर्श आणि प्रेमाची भावना इतकी सर्वश्रेष्ठ आहे की नुसते शब्द कमी पडतील म्हणून निसर्गान स्पर्श निर्माण केला.....कळलं?

......पण.......पण तरीसुद्धा आपल्याला प्रेमाचा त्रास का म्हणून होतो? का मला त्याचा विरह सहन होत नाही? का त्याविना मी राहू शकत नाही? अरे, मी तर 'त्या प्रेमावर' माझ्या जिवापेक्षा जास्त प्रेम केलंय रे तरीसुद्धा मलाच का बर ते स्वस्थ बसू देत नाही? मला तिच्या विचारात का बरं अडकवून ठेवलंय? खरंच........खरंच मला याचं कुणीतरी उत्तर देऊ शकेल का?

......पुन्हा चुकलास,........मित्रा......अरे प्रेमात आपण काय देतो, किती देतो याचा विचार करावयाचा नसतो बाबा......आपण नुसतं आपल्याकडे जे काही आहे ते देत राहायचे असते. घेण्यापेक्षा देण्यातच आनंद मान म्हणजे सुख तुझ्या पावली स्वत:हून चालत येईल आणि एक गोष्ट लक्षात ठेव.....अंत:करणातील रसिक हा असामान्य मानव असतो, त्या रसिकाला जागवायचा तू प्रयत्न कर, म्हणजे तुला कळेल की घेण्यापेक्षा देण्यातच आनंद आहे कारण 'जिच्याशिवाय' तू राहू शकत नाहीस त्यामध्ये 'तुझ्यापेक्षा' 'तिचाच' वाट जास्त आहे......'तिच्याच' प्रेमाचं वजन जास्त आहे......'तिच्या' अंत:करणातील रसिक हा खऱ्या अर्थानं असामान्य आहे........'समजलं' ???

गंध फुलांचा गेला सांगून.......

ट्रिंग ......ट्रिंग......मोबाईलची रिंग वाजली. ठरविलं होतं आज शनिवार आहे, सुट्टी आहे, लवकर नाही उठायचं. निवांत ताणून द्यायची. आठवड्याचा क्षीण घालवायचा. गादीत इकडून तिकडून लोळत वेळ काढायचा. सूर्याची किरणे डोक्यावर येईपर्यंत आपले डोके पांघरुणातून वर काढायचे नाही असाही अट्टाहास होता. पण सर्व काही व्यर्थ होते......कारण होतं तर तो मोबाईल आणि त्याची ती वाजणारी रिंग!

चडफडतच मी पांघरुणातून बाहेर आलो. डोळ्यावर अजूनही झोप होती. अंधुकशा प्रकाशात घड्याळात किती वाजले हे पाहावयाचा प्रयत्न केला. पहाटेचे पावणे सहा वाजल्याचे पाहून अन पुन्हा त्या मोबाईलच्या वाजणाऱ्या आवाजाकडे पाहून, डोळे ताणत थोड्याश्या नाईलाजानेच मोबाईल उचलला.......जिन्याच्या पायऱ्या उतरत असतानाच मोबाईलचे हिरवे बटन दाबले आणि.....आणि....पायरीवरून पाय घसरला. मी चार पायऱ्या खाली होतो. तसाच स्वत:ला एका हाताने सांभाळीत पलीकडचा आवाज ऐकत होतो......